لابه لایِ لای لایِ دل

و ندا آمد لب بسته بپوی "سپهری"

لابه لایِ لای لایِ دل

و ندا آمد لب بسته بپوی "سپهری"

ستاره های تار

آن قدر خسته ام که می خواهم بسترم را آکنده از پرهای بال پروازم سازم و اصلا برایم مهم نخواهد بود که بالی برای پرواز بماند یا نه.

نظرات 3 + ارسال نظر
میثم یکشنبه 13 بهمن 1387 ساعت 10:54 ب.ظ

پرواز که بال نمی خواد

تنها بهونه ام برای پرواز نکردنم کندن پر پروازم نیست. از دست آسمون هم دلخورم!

میثم یکشنبه 13 بهمن 1387 ساعت 10:57 ب.ظ

به دست مبارک خودمان :) دیلیتمان کردند :|

ماهی سیاه کوچولو دوشنبه 14 بهمن 1387 ساعت 12:27 ب.ظ

پیراهنی که پر از مرغان مهاجر است، در هیچ گنجه ای جا نمی شود.
وقتی روحت در تمنای پرواز هست، هیچ جا آرامش نداری

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد