بعد از هفت سال، چیزی شبیه من!!!

لبانت

به ظرافت شعر

و گونه هایت

با دو شیار مورب

که غریو تو را هدایت می کنند و

سرنوشتِ مرا

و چشمانت 

راز آتش است

و آغوشت 

اندک جایی برای زیستن

پیشانی ات آینه یی بلند است

حضورت بهشتی است

که گریز از جهنم را توجیه می کند

پی نوشت: "بهشتی می شویم"، هم چنان ادامه دارد