چشم های پشت سرم

 مودِ بی حسی و بعدش یه لحظه درد و رخوت، خوب که رسیدم به تهِ تهِ کوچه ی شک!! همون لحظه دقیقاً، یه دفعه پر می شم از یقین؛ که خوب می دونم این حسم هم دووم نمی آره و اگه به پوچی بعدش نرسم لااقل به بی خیالی تهش حتماً می رسم!

پ.ن: اگرچه منحنی آب بالش خوبی است.......!