بی من

به بودنم عادت کرده اند و نبودنم را محال می دانند 

ساده است اثباتش برای من! اثبات نبودنم را می گویم! 

لااقل ساده تر از دست و پنجه نرم کردن با روزمرگی ها و خستگی ها و انجام کارهایی که هیچ علاقه ای به آن ها نداری! 

به بودنم عادت کرده اند اگر نه که نبودنم را محال نمی دانستند! 

چنان که سهل است بگویمشان نبود من مثل یک چشم برهم زدن سریع اتفاق می افتد... به سرعت پرت شدن از ارتفاع هزارمتری یک ساختمان روی سنگ فرش های یک خیابان ناقابل! 

فرمولش همین بود دیگر ؟!        h=1/2mgt^2 

خب اگر هم حساب کنیم می شود               1000=1\2*50*10*t^2 

که می شود به عبارتی دو ثانیه!   

غلط نامه (باتشکر از کمک های شایان توجه رایانی و شابلوطی) : اگر ساختمان را بگیریم ۱۰۰ متری و فرمول بشود: h=1/2gt^2 می شود => 

۱۰۰=۱/۲ * ۱۰*t^2 

به عبارتی ۳.۳۳۳۳۳۳ ثانیه! باز هم زمان کمی ست!!!

پ.ن:  

پرسید
 بی من چگونه ای لول ؟
 گفتم ملول
خندید   

"مصدق"