در گلستانه

من در این آبادی، پی چیزی می‌گشتم:

پی خوابی شاید،

پی نوری، ریگی، لبخندی

[...]

و چه اندازه تنم هوشیار است!

نکند اندوهی، سر رسد از پس کوه...